TÜRK KÖYLÜSÜ

Topraktan öğrenip 
kitapsız bilendir. 
Hoca Nasreddin gibi ağlayan 
Bayburtlu Zihni gibi gülendir. 
Ferhad'dır 
Kerem'dir 
ve Keloğlan'dır. 
Yol görünür onun garip serine, 
analar, babalar umudu keser, 
kahbe felek ona eder oyunu. 
Çarşambayı sel alır, 
bir yâr sever 
el alır, 
kanadı kırılır 
çöllerde kalır, 
ölmeden mezara koyarlar onu. 
O, «Yûnusû biçâredir 
baştan ayağa yâredir,» 
ağu içer su yerine. 
Fakat bir kerre bir derd anlayan düşmeyegörsün önlerine 
ve bir kerre vakterişip : 
«—Gayrık yeter!...» 
demesinler. 
Ve bir kerre dediler mi : 
«İsrafil surunu urur 
mahlukat yerinden durur», 
toprağın nabzı başlar 
onun nabızlarında atmağa. 
Ne kendi nefsini korur, 
ne düşmanı kayırır, 
«Dağları yırtıp ayırır, 
kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa...»

Nazım Hikmet